((( ခ်စ္လွစြာေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား )))

လူတိုင္းမွာ 'သူငယ္ခ်င္း'ေတြ ရွိတတ္ၾကတယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္း၊ ေက်ာင္းသြားဖက္၊ အတန္းေဖာ္၊ စီးပြားမိတ္ဖက္ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ေလ။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုဆုံၿပီး ဘယ္ေလာက္ခင္ၾကတယ္ဆိုတာ မတူေပမယ့္ ခင္ၾကတာခ်င္းေတာ့ အတူတူပဲရယ္။

သူငယ္ခ်င္းရဲ႔အဓိပၸာယ္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးဖြင့္ဆိုၾကေပမယ့္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ပိုက္ဆံေခ်းလို႔ ရတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ကို အေတာ္ခင္စရာ ေကာင္းေနပါၿပီ။

ေလာေလာဆယ္ အဆက္အသြယ္မျပတ္ သြားလာေပါင္းသင္းေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းတစ္ခုကို ဗဟိုျပဳၿပီး ေတြ႔ဆုံခင္မင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုပါေတာ့။ အားလုံးဆို ခုႏွစ္ေယာက္ - ရွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ားရွိမလား မသိဘူး။

ကိုယ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက အျဖဴ-အမဲ၊ အတို-အရွည္၊ အပိန္အဝ ဆိုဒ္စုံပဲ။ အတူတူသာေပါင္းေနၾကတယ္၊ သူ႔အျမင္ ကိုယ့္အျမင္ေတြက်ေတာ့ တူၾကတာမဟုတ္ဘူးရယ္။ ကိုယ္တို႔ထဲမွာ အားလုံးက အေလးစားရဆုံးေနာင္ႀကီးတစ္ပါးအေနနဲ႔ သတ္မွတ္ထားတာကေတာ့ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္က "ဦးဝိမလ" Uvi Mala ပါပဲ။

အသက္က ကိုယ္နဲ႔ သိပ္မကြာလွေပမယ့္ သူက မစိုးရိမ္တိုက္သစ္မွာ လူႀကီးေနရာမွာေနၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းေတြ၊ စီမံကြပ္ကဲေရးပိုင္းေတြမွာ တာဝန္ယူထားရလို႔လားမသိဘူး။ သူရဲ႔ ေနထိုင္ပုံ၊ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ပုံေတြက်ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔အေတာ္ကိုကြာတယ္။ ကိုယ္က လူငယ္ဆန္ဆန္ဆိုေတာ့ေလ( အယ္လဲ့ )။

သူက စာဆိုလည္း အစုံဖတ္တယ္။ ဗဟုသုတလည္း ေတာ္ေတာ္စုံတယ္။ နည္းပညာလား? ႏိုင္ငံေရးလား? ပညာေရးလား? စာေပလား? ဘာသာေရးအေတြးအျမင္လား? ေခတ္ပညာဘက္ကလည္းေတာ္၊ ရဟန္းစာေပဘက္မွာလည္း ဗြက္ေတြဘာေတြေပါက္ - အဲေလ - ဘြဲ႔ေတြဘာေတြရဆိုေတာ့ကား ႀကိဳက္တဲ့ဘက္က လာစမ္း-အျပည့္အစုံႀကီးမဟုတ္ေတာင္ သူမ်ားေတြေနာက္က်န္မေနရစ္ေအာင္ေတာ့ ခ်က္က်လက္က်ေဆြးေႏြးႏိုင္တဲ့သူဆိုပါေတာ့။

တစ္ခုပဲ - သူနဲ႔စကားေျပာရရင္ စိတ္ရွည္ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူနဲ႔စကားေျပာမိလို႔ ျငင္းၾကခုန္ၾက ေဆြးေႏြးၾကရင္ သူ႔ဆိုလိုရင္းေရာက္ေအာင္ မနည္းေအာင့္အည္းၿပီးေစာင့္ရတယ္။ ဗဟုသုတျပည့္စုံသူဆုိေတာ့ သူေျပာလိုတဲ့အခ်က္ေရာက္ေအာင္ သိုင္းကာ ဝိုင္းကာနဲ႔ ေျပာတတ္တယ္ဆိုပါေတာ့။

တစ္ခါတေလ၂၀၁၈ ကအေၾကာင္းအရာ ေျပာပါတယ္ဆို " အဟမ္း-ဒါက သည္လိုရွိတယ္ ရွင္ေကာ၊ ၁၉၃၃ ခုေလာက္တုန္းကဆိုရင္---"ဆိုတဲ့ၿပီး ဟိုး ကိုလိုနီေခတ္အထိျပန္ေရာက္ခ်င္ ေရာက္သြားတတ္တာကလား? တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း လတ္တေလာႏိုင္ငံေရးအတက္အက်ေျပာေနပါတယ္ဆို၊ ' အဟြာေပါ့---အဟမ္း--ဂ်ာမနီမွာ ဟစ္တလာ ၾသဇာႀကီးစိုးတုန္းက"ဆိုတဲ့ၿပီး ေျပာခ်လာလိုက္တာ လမ္းမွာ အေမရိကဝင္၊ တ႐ုတ္ျပည္ဝင္နဲ႔ အေတာ္နဲ႔ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္မလာဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုနဲ႔တစ္ခုက ဆက္စပ္ေနေတာ့ နားေထာင္ရတာ ပ်င္းစရာမေကာင္းဘူး။

သူနဲ႔စကားဝိုင္းေတြမွာ ဆုံမိရင္ ကိုယ္တို႔က သူ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ကေန ေဆြးေႏြးျဖစ္တာမ်ားတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔အျမင္နဲ႔ ကိုယ့္အျမင္က မတူဘူးကိုး။ ဘယ္လုိျငင္းျငင္း ဘယ္ေလာက္ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ျဖစ္ အခင္အမင္မပ်က္ ဆက္လက္ခ်ီတက္ေနၾကတုန္းပဲ။ ေၾသာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုး။

ေနာက္တစ္ပါးက 'ဦးနႏၵဝံသ' Nanda Msy တဲ့။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ ဦးနန္လို႔ ေခၚတယ္။ သူလည္း မစိုးရိမ္တိုက္သစ္မွာ စာခ်ဘုန္းႀကီးပဲ။ ကိုယ္ေတြကသာ ဘာမွမဟုတ္တာ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက အဲ့ဒီလို ဂုဏ္နဲ႔ျဒဗ္နဲ႔ရယ္။

ဦးနန္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ လူသာမျမင္ရခ်င္ေနမယ္။ ပါးစပ္ထဲက ကြမ္းပလုပ္ပေလာင္းကိုေတာ့ တန္းျမင္ႏိုင္တယ္။ အသားညိဳညိဳ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဟိုး အထက္ပိုင္း ပင္လည္ဘူးနယ္ဘက္က ဝမ္းဘဲအင္းသား။ စကားေျပာရင္ " ေရာ္! ေအးပါညယ့္" ေတာ္ေစေတာ့ ေမာင့္! မလုပ္ေခ်နဲ႔ညယ့္"ဆိုတဲ့အသံေတတစ္မ်ိဳးနားေထာင္ေကာင္းေနေရာပဲ။သူ႔ၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲတမ္းလိုလို ေတြးေတာ ႀကံစည္ေနတတ္ၿပီး စကားေျပာရင္ တစ္လုံးနဲ႔တစ္လုံးၾကား ၁၀ မိနစ္ေလာက္ျခားတယ္။

သူ႔ဝါသနာက မ်ားမ်ားစားစားမရွိဘူးရယ္။ စာသင္မယ္၊ စာခ်မယ္ ဒါပဲ။ သူသင္ရမယ့္ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္လို အဆင္ေျပေျပလြယ္လြယ္ကူကူသင္ယူႏိုင္မလဲဆိုတာေတြပဲ ေခါင္းထဲရွိေနဟန္တူပါရဲ႔။

ကိုယ္ေတြကမ်ား 'ဦးနန္! ဟိုကိစၥကို ဟိုလိုလုပ္လိုက္ရမလား'လို႔ ေမးမိရင္ သူက 'အင္း'အရွည္ႀကီးဆြဲၿပီး ဘာမွဆက္မေျပာေသးဘဲ ပါးစပ္ထဲက ကြမ္းကို 'ဗ်စ္ဗလစ္' ဆိုၿပီး အရင္ေထြးခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ - ေရေႏြးတစ္ခြက္ေလာက္နဲ႔ ပလုပ္က်င္းၿပီး ေအာက္က ေထြးပုံး(ေထြးခံမဟုတ္-UPGေဆးပုံးအငယ္စားေလးကို ကြမ္းေထြးဖုိ႔လုုပ္ထားတဲ့ ေထြးပုံး)ထဲကို ဗြက္ဆို ေထြးခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ခဏစဥ္းစားသလိုလုပ္ၿပီး စကားအရွည္ႀကီးနဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပးတတ္တယ္။ 'လုပ္လိုက္ေလ'တဲ့။ ၿပီးေရာ။

ကိုယ္တို႔အဖြဲ႔ထဲမွာ ထူးျခားတဲ့တစ္ပါးရွိေသးတယ္။ သူကေတာ့ 'ဦးဝိဇၨာနႏၵ' Vijja Nanda တဲ့။ သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ 'ေမာင္ေဗဒါ'လို႔ ေျပာတာပဲ။ ကိုယ္ေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ 'ဝိတ္ဂ်ာ'လို႔ ေခၚၾကတယ္။ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းမွာတုန္းက သူေရွ႔ထြက္ေျပာတဲ့အခါ 'မိုက္နိမ္း အစ္ ဝိတ္ဂ်ာနႏၵ၊ ယူ ခန္ ေခၚ မီ ဝိတ္ဂ်ာ'လို႔ သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္ရာကေန ဝိတ္ဂ်ာျဖစ္လာတယ္ပဲေျပာပါေတာ့။

သူက မႏၲေလးသာသနာ့တကၠသိုလ္မွာ M.A တန္းတက္ေနတာ။ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝုိင္းျပားျပား၊ အေကာင္က ေသးေသး၊ မ်က္မွန္ကေလး မ,ကာ ပင့္ကာနဲ႔ ဘိတ္သားဆိုေတာ့ စကားေျပာရင္ ဝဲတဲဝဲတဲ။ သူ႔ကို 'ထူးျခားတယ္'လို႔ ေျပာတာက ဘာသာစကားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ တအား႐ူးတာပဲ။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကိုု သူဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္႐ုံမကဘူး၊ ရွမ္း၊ ပအို႔ဝ္၊ တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမန္ စတာေတြကိုလည္း နည္းနည္းစီႏွမ္းျဖဴးတတ္ေသးတယ္။

ရွမ္းနဲ႔ေတြ႔ရင္ ရွမ္းလို ကြိစိကြစ၊ ပအို႔ဝ္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့လည္း ပအို႔ဝ္လို ရႊိတိရႊတနဲ႔ ရႊီးရဲ ရႊမ္းရဲတယ္။ မွန္တာ မမွန္တာ ေနာက္ထား၊ တစ္ဖက္ကလူကေတာ့ သူနဲ႔စကားေျပာမိရင္ မ်က္ခုံးပင့္မိတာေတာ့ အေသခ်ာပဲ။ ေနာက္ထပ္ထူးျခားတဲ့တစ္ခ်က္က အင္မတန္ အာဝဇၨန္းေကာင္းတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိေကာင္းလဲဆို ကိုယ္ကေတာ့ " သြားစို႔ တစ္နာရီ၊ သြားၿပီ နာရီဝက္"လို႔ ဆို႐ိုးျပဳထားလိုက္တယ္။

သူနဲ႔စကားေျပာမိလို႔ စကားစ,ျဖတ္ခ်င္ရင္ ကိုယ္ျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ထက္ နာရီဝက္-တစ္နာရီေလာက္က ႀကိဳၿပီး'သြားၾကစို႔'လို႔ ေျပာထားရတယ္။ ဒါမွ ကိုယ္ျပန္မယ့္အခ်ိန္နဲ႔ ကြက္တိက်တာ။ သူက ခြဲခါခြါခါနီးႏႈတ္ဆက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အနည္းဆုံး နာရီဝက္ေလာက္ၾကာတတ္တာကိုး။ စာဖတ္နာေတာ့ ေျပာစရာမ်ားမ်ားရွိတာ ထင္ပါရဲ႔။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ 'ဦးဆႏၵာဓိက' အရွင္ ဆႏၵာဓိကာလကၤာရ တဲ့။ သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ 'အရွင္ဆႏၵာဓိကာလကၤာရ'လို႔ ေျပာေလ့ရွိတာေပါ့ေလ။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ ေခၚေပါင္-ေမာလို႔။ 'ေမာင္ဆန္'ပဲ။
သူလည္း ပညာတတ္ကေလးပဲ။ မ်က္ႏွာေပးက ခပ္ရႊင္ရႊင္ရယ္။

အသားခပ္ျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ခုံးေမႊးေကာင္းေကာင္း၊ မ်က္လုံးၿပဲၿပဲနဲ႔မို႔ အခ်ိဳ႔ကေတာ့ 'ဦးဇင္းေအာင္ရဲလင္း'လို႔ ေခၚၾကသလို အခ်ိဳ႔ကေတာ့ 'ဦးဇင္းမိုးေအာင္ရင္'တဲ့။ (ကိုယ္လည္းစဥ္းေတာ့ စဥ္းစားတယ္၊ မိုးေအာင္ရင္နဲ႔တူရေအာင္ ဒီေကာင္က ေဆးမႈနဲ႔လည္း ေထာင္မက်ဖူးပါဘူးလို႔ :-p :-p )။ ေနာင္ႀကီးဦးဝိကေတာ့ 'ေရႊဘ'တဲ့။ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ လြယ္လြယ္ပဲ။ သူ႔ရဲ႔ထင္ရွားတဲ့ အလွအပကို အစြဲျပဳၿပီးေခၚလိုက္ေတာ့တယ္။ 'ဦးျပဴး'။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေခၚမိတာကေတာ့ ေမာင္ဆန္/ငဆန္ေပါ့။

သူလည္း စာသင္တာဝါသနာပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ဟိုနယ္သည္နယ္ေတြသြားၿပီး သင္တန္းေတြ လိုက္သင္ေပးၾကတာ။ သူက ကြန္ပ်ဴတာလည္း ကြ်မ္းတယ္။ အဲ့ဒီထက္ ပိုကြ်မ္းတာက ေဖ့စ္ဘြတ္သုံးတာ။ :-D :-D ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကြ်မ္းလဲဆို တက္ဘလက္က တစ္လုံး၊ ကြန္ပ်ဴတာက တစ္လုံး၊ ဖုန္းက တစ္လုံးနဲ႔ သုံးခုစလုံးကို တျပိဳက္နက္တည္း အသုံးျပဳႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ယုံမွာမဟုတ္ဘူးရယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါတကယ္။

ဒီေကာင့္ရဲ႔ ထူးျခားခ်က္က သူသိခ်င္တာ တစ္ခုခုဆို စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေမးတတ္တယ္။ သူစိတ္ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ အေျဖမရမခ်င္း အေထာက္အထားအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မေမာမပန္းႏိုင္း ျငင္းတာပဲ။ ၿပီးရင္ 'တပည့္ေတာ္က ျငင္းတာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ေဆြးေႏြးတာ'လို႔လည္း ထည့္ထည့္ေျပာေသးတာ။

တစ္ခါတေလ သူနဲ႔ ကိုယ္က တစ္ဖက္၊ ေနာင္ေတာ္ႀကီးဦးဝိမလက တစ္ဖက္ ျငင္းၾကတာ အဲေလ ေဆြးေႏြးၾကတာမ်ားဆို ႏွစ္နာရီ-သုံးနာရီၾကာတယ္။ သူတို႔(ဦးဝိမလနဲ႔ ေမာင္ဆန္)က လကၤာရဘြဲ႔ရသမားေတြ၊ ပိဋကတ္စာပိုျမင္ ပိုေက်တဲ့သူေတြဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါဆို ခပ္ညံ့ညံ့ကိုယ္ေတြက ေဘးကေန ပါးစပ္ဟေနရမယ္ထင္သလား။ အဲ့ဒီလိုေတာ့ ဘယ္အျဖစ္ခံလိမ့္မလဲ။ စားစရာရွိသာ ခြစားခြဲပစ္ၿပီး၊ ေသာက္စရာရွိတာ ပိတ္ေသာက္ခြဲပစ္သာ။ သူတို႔လည္း ျငင္းၿပီးေရာ စားစရာလည္း ကုန္ေရာပဲ။ အဲ့ဒီလို ကြ်မ္းသာ စေကးေတြက။ :-P :-p :-p

ေနာက္ထပ္က်န္ေသးတယ္။ ေမာင္ပန္လို႔ ေခၚတဲ့ ဦးပ႑ဝ  Shwemyittar Shin ေမာင္ေခလို႔ေခၚတဲ့ ဦးေခမာဝရ Ashin Khe Ashinkhe Mar Wara တို႔၊ ေမာင္ကုလို႔ေခၚတဲ့ ဦးကုသလ( Kusala Myanmar ) တို႔၊ ဦးဇင္းပသိုင္းလို႔ေခၚတဲ့ ေမာင္ေခမိန္တို႔ အေၾကာင္းေတြ။ အခု ေျပာတာနည္းနည္းမ်ားေနၿပီမို႔ သူတို႔အေၾကာင္းကို ေနာက္မွ ဆက္ေျပာမယ္ သလား။

အဲ--အခု ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းကိုဖတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔လည္း သူတို႔ကို ျပန္သြားေျပာမေနၾကနဲ႔ဦး။ ေတာ္ၾကာ က်ဳပ္ကို လာဆဲေနၾကဦးမယ္။ သူတို႔မသိေအာင္ Tag တြဲလႊတ္လိုက္မယ္ ေကာင္းဘူးလား။

အိမ္း--- အဆဲခံရမယ့္ နိမိတ္ေတြျမင္ေနတယ္။ ဒီညေတာ့ အိပ္မက္ေကာင္းေအာင္ ၾကာၾကာဘုရားရွိခိုးအိပ္မွပဲ။ ကိုယ့္ရဲ႔ ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းႀကီးမ်ားအားလုံး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစဗ်ာ။

:-D :-D :-D :-D :-D :-D :-D

သင္တို႔ရဲ႔ခ်စ္လွစြာေသာ
အရွင္ေကာသလႅ(ေရဦး)
၅၊ ၇၊ ၂၀၁၈။